Bu kitabı kaleme alırken ben adeta anlattığım deneyleri tekrar yaşadım, içtiğim şarapları tekrar damağımda hissettim ve güzel bir yemek sonrasında insan nasıl kendisini bir an için bile olsa bulutlarda uçuyor gibi hissederse ben de kendimi o şekilde özgür ve mutlu hissettim. Çeşitli kaygı, kuşku, üzüntü ve gelecekle ilgili endişelerimi geride bıraktım ve yaşamın, kim ne derse desin, güzel bir şey olduğunu düşündüm. Tek dileğim, bu hislerimin bu satırları okuyanlara da bulaşması. O zaman kitabın başarılı olduğunu düşüneceğim. Okuyucular ile aramda kurulacak bir nevi duygusal bağ, yani onların da benim hissettiklerimi hissedip geçici bir süre için bile olsa aynı özlem ve tutkuyu paylaşması benim için bu kitabın yüz bin adet satmasından önemli. Bahsettiğim özlem ve tutku yeme-içme zevkinin ötesinde bir şey, İtalya tutkusu. Daha doğrusu İtalya'nın simgelediği yaşam tarzı tutkusu. Çok yalın bir şekilde özetlersem, bu tutkuyu felsefi planda tanımlamak isterim. Bir Akdeniz felsefesi. Yaşama yaklaşım biçimi. Globalizasyon denen girdabın içine düşmüş ve içini hırs bürümüş bizler hayata daha çok "varmak istediğimiz son nokta" açısından yaklaşırız. Maddi güç, iktidar, vs. Düz bir yolda ilerlerken önümüze çıkan engeller keyfimizi kaçırır, moralimizi bozar ve bazen hastalanmamıza yol açar. Bu arada yaşadığımız "an"dan da pek keyif almayız çünkü kafamızda hep nihai amaç vardır ve etraftaki güzellikleri algılama yeteneğimiz biraz körelmiştir. İşin kötüsü o nihai amaca ulaşsak bile onun zevkini çıkaramayız çünkü onun yerine hemen yeni bir amaç geçer ve aynı stres dolu süreç yeniden başlar. İtalyan tarzı hayat bunun tersidir. Önemli olan nihai amaç değil "süreç"tir. İnsanlar süreçten zevk almayı yani etrafındaki her şeyden mutlu olmayı bilirler…

---