Bingöl'ün karlı dağları eteğinde küçük, sıradan bir köy vardır. Adı Dikbayır. Kurulduğundan bu yana kırk haneyi hiçbir zaman aşamamış olan bu köyde Doğu Anadolu’nun en saf ve temiz, en sıcak insanları yaşar. Murat Dağları’nın doğuya uzayarak etek verdiği vadiler, güzellik tanımını da aşan bir doğal zenginliğe sahiptir. Cömerttir, bereketlidir toprak. Ne var ki yürekleri öğrenme ve bilme aşkıyla yanan Dikbayır halkı, çocuklarını okutmak ve çağdaş bir insan yapmak düşüncesiyle her yıl belli sayıda göç alıp büyük şehirlere gider, yeni bir yaşam serüvenine atılırlar. Bu yüzden de köyün hane sayısı ne bir artar, ne bir eksilir.
Topal Rüstem de o yıl ilkokulu bitiren Ali’yi okutabilime hevesiyle yanıp tutuşuyordu. Zekiydi, çalışkandı Ali. Üstelik terbiyeliydi de. Dersleri baştan sona pekiyiydi. Rüstem’e göre okumalıydı bu çocuk. Okumalı ve dünyaya kendi gibi yabancı kalmamalıydı...
O gece, avludaki büyük çam kütüğü üzerine oturmuş, peş peşe tütün içip gözlerini yıldız dolu gökyüzüne dikerek saatler boyu bunu düşünmüştü. Düşünmüştü de çıkamamıştı işin içinden bir türlü. Evcek büyük şehirlerden birine göçse ne yapar, ne iş tutardı bu yaştan sonra... Kaldı ki bildiği tek iş, toprağı sürüp ekmek ve ürün kaldırmaktan ibaretti... 

---