Sevgi, Sevgi, Sevgi, Sevgiye yönelen pek çok yazar-çizer-düşünür, "sevgi" sözcüğünün boşandırdığı bir sürü bulanık bulaşık tekerlemeyi, çamursu yapışkan kavramı sürüklemekte. Ola ki bu: yanlışa düşme ürküntüsünden; bilgili görünme dileğinden; gelenekten geleneğe aktarılan alışkanlıkların basıncından; kolay kolay önüne geçilemeyen heyecanların itelenmesinden ileri geliyor. Her ciddi ele alışın bu sakıncalı durumlardan uzak durması gerekir. Dikkatlerimizi sevgiye çevirir çevirmez, aşınmış laf-kalıplarının ağına takılıp kalmak istemiyorsak; bayat düşünüşleri geveleye geveleye herşeyi sulandırmak istemiyorsak, tadına acısına vara vara, elden geldiğince ayık ve tutarlı bir tutumla sevgiye yönelmeliyiz. Gel gör ki, sanki yazgıymış gibi, elden düşme duygu ve düşüncelere bırakıp gidiyor çok kişi kendini. Yaşam, ölüm, bilgi, dostluk, insan, toplum, kültür, evren, zaman, düşünce, mutluluk gibi en varlıksal sözcüklerimizde topaçlanan türlü türlü sorunların ana-kavramı "sevgi". Akıllara durgunluk veren öneminin, belki de, en güzel gerekçesi bu. İşte bu nedenle sevgiyi, şöyle azıcık yakından bilip öğrenmeye giriştiğimizde her yerde: birçok önde gelen yaşama ve düşünme kavramını, iyice anlayıp açıklamaya girişmek zorundayız. Öyle de, bunları da anlayıp açıklamaya girişince, sevgi kavramına, bu kavramda yansıyan yansımayan herşeyin en içlerine gitmek zorundayız. Gönlün, kafanın bir köşeciğinde değil, tüm varlıkta, tüm varolma çevresiyle insanın tüm varoluşunda sevgi. Boğum boğum tuhaflık: Açık-seçik konuşulmasa da, her zaman her yerde, en çok özlenen şey olduğu için olacak, en çok konuşulan şey sevgi. Gene de en az biliniyor. Çok özlendiği, sesli-sessiz çok konuşulduğu için mi?

---