Konseyin toplantı yeri olarak kullandığımız kahvenin sahibi kahveci Sadullah Amca'ya, "İçerideki duman bana dokunuyor," deyip dışarı çıktım. O da bana, "Haydi hayıra karşı... " dedi. Devamını sanki binlerce kez duymamış gibi yapıp bekledim. "Aç götünü bayıra karşı." Bu manasız espriye her zaman yaptığım gibi güldüm. Hafiften bunamaya başlamış Sadullah Amca bizim konseyin toplantısı olmadığı günlerde kumarbazları, "Zarları götünüze sürün," diyerek karşılardı. Bunun dışında kahvesine gelen normal müşterilere de bir şeyler derdi. Ama şu an için hiç aklıma gelmiyordu. Aklımdaki tek düşünce, bu sıralar son dakikaları oynanan Fenerbahçe maçının skoruydu. Konseyde benden başka maç meraklısı yoktu. Tüm itirazlarıma rağmen toplantıyı bu akşama koymuşlardı ve bunun canlarına mal olacağını ben dahil bilen yoktu. Sadullah'ın kahveden henüz birkaç ev uzaklaşmıştım ki, taramalı tüfeklerin cama atılan bir avuç taş gibi çıkan seslerini duydum. Gayri ihtiyari arkama döndüğümde bir arabanın sıkı bir patiyle fırladığını, kahveden çıkan eli tüfekli iki baronun da ikinci arabaya atlayıp hızla uzaklaştıklarını gördüm. Sonra Sadullah Amca'nın kandan kırmızıya kesmiş gömleğiyle kapıya çıktığını ve yere yıkıldığını... Ne yapacağımı bilemiyordum, koşup hemen yardım mı istesem, yoksa hayatımın tamamı olan otuz dört yılımı geçirdiğim mahalleye asla ayak basmadığımı mı iddia etsem?

---