Hikâyeci. İlköğrenimini Adapazarı'nda Rehber-i Terakki adlı özel okulda yaptı (1921). Bursa Lisesi'ni bitirdi. Fransa'nın Grenoble kentinde üç yıl kaldı. 1933'de yurda döndü. Birçok işlere girdi ama hiçbirinde temelli çalışmadı. Halıcıoğlu Ermeni Yetim Mektebi Türkçe grubu öğretmenliği, Haber gazetesinde adliye muhabirliği vb. 1942 yılından sonra tümüyle serbest bir hayat yaşadı. 1948'de karaciğerinden rahatsız olduğu anlaşı1dı. Siroz hastalığı onun ruhunda yıkıcı ve olumsuz bir etki yaptı. Ömrünün son beş altı yılı karamsarlık içinde geçti. 1954 yılı 11 Mayısında öldü. Sait Faik'in sanat ve edebiyatla ilgisi 1928 yılında başlar. Önce şiirler yazdı. İlk hikâyesi "Mendil"dir. Ünü İkinci Dünya Savaşından sonra arttı. En verimli yılları (1948-1954) arasıdır. Hikâyelerinden birçoğu yabancı dillere çevrildi. Kendisine 1953 yılında Amerika'daki Mark Twain Derneği fahri üyeliği verildi. Ölümünden sonra sürekli oturduğu Burgaz Adası'ndaki evi, Sait Faik Müzesi haline getirildiği gibi her yıl yayınlanacak en iyi hikâye kitabına verilmek üzere bir Sait Faik Armağanı Fonu kuruldu. İlk hikâyesinden başlayarak yeni bir ruh yapısı ve dünya görüşü ekseninde beliren hikâyeleri, 1935'ten sonra kendine özgü, içtenlikle dolu bir dil ve anlatımdan güç alan, konuyu ikinci plana atan bir yapıya kavuştu ve böylece hikâyeciliğimizde yeni bir çığırın temsilcisi oldu. Hikâyelerinin konularını, Adapazarı'nda geçen çocukluk anılarından (Babamın İkinci Evi, Bohça, Orman ve Ev); İstanbul'un alt ve orta tabaka insanlarının, özellikle Burgaz balıkçılarının yaşamından aldı. Onların dramını çoğu kez kendi sıkıntı ve avarelikleriyle kaynaştırarak yansıttı. Balıkçı, bahçıvan, dondurmacı, çırak, falcı, hamal tiplerini çok iyi işledi. Anlatımının en belirgin özel1iği "tabiilik' oldu. Konuşur gibi, bir söyleşi havası içinde yazar. Şiirli ve etkili bir dili vardır. Yeni bir cümle yapısı, zengin kelime hazinesi, seçkin buluşlarıyla 1945 yılından sonra yetişen hikâyecilerimizin çoğunu etkilemiştir.

---