Bir şehrin atmosferini dört küsur yıl içerisinde sanki bir projektörle tarayarak, kalabalık içinde, alelade insanların hayal ve gerçeklerinden bir demet haline getirilmiş bir kompozisyon serisi. Yazar bu kitabını sunarken: "Hikâye 9 tablonun dekoru içinde anlatılmıştır ve bütün tablolar dekor ve şahıslarıyla ayrı parçalardır. (Memur), (Tüccar) a hiç rastlamamıştır, (Reji kızı) bir defa bile olsun (Yeni Müdür) ü görmeyecektir. (Bir müsamere-i fevkalade) de eğlenenler de birbiriyle tanışmazlar. (Herhangi bir tesadüf) ün karşılaştırdığı insanlar da öyle. Fakat hepsi beraber, bütün bir şehirdir." diyerek hikâyelerinin biçimsel özelliğini belirtmektedir. Ne var ki büyük şehirde sosyal oluşum, birbirinden habersiz gibi görünen bireyler arasında dolaylı olarak gelişmektedir. Örgütlenmelerin en yüksek biçimlerini de büyük şehirde görüyoruz. Bir tablonun ötekinden bağımsız olduğu ileri sürülemez. Ama insanları günlük çıkarları, günlük uğraşıları içinde gözlediğimiz vakit, karşımıza Arpad'ın çizdiği tablolar çıkacaktır. Şehir insanları tabloların sınırını pek aşmayan olaylar etrafında toplanmışlardır. Bu insanlar olayın içinde olayla birlikte hareket ederler, ama olayı yorumlamazlar. Yazar, ele aldığı konuyu tablo biçiminde düzenlerken, olay ve olayla ilgili kişileri dış görünümleriyle yansıtır. Bu yansıtma sırasında yazarın davranışı nesnel değildir. Nesnel gibi görünür, aslında hikâyenin anlatım biçimi yazara dünya görüşü ile bitişiktir.

---