Çocukluk ve gençlik denilen hayatın en güzel iki devri bu mukaddes dam altında geçer. Pek küçük yaşta aile ocağını terkedenler, anne ve babalarına yakın bir kıymet olan hocayı, orada bulur, terbiye denilen güzel bağçeye bu eşikten girer ve onun güzel, çiçeklerini burada toplarlar. Bu kapıdan tedris denilen ikinci bir bağçeye geldikleri zaman, ellerinde seçilmiş güzel çiçeklerden bir buket vardır... Onu, kurutmadan itina ile muhafaza ederler... Bu sebeple mektep, ömrümüzün üçte birinin geçtiği bir yuvadır. İlk muaşeret usullerine buradan başlamak lazım gelir. Sınıfta muaşeret: Bağçeden, sokaktan veya mektebin herhangi bir tarafından sınıfa giren talebe, üstünü başını temizlemiş, saçını taramış, kıyafetini düzeltmiş, potinlerini boyatmış, düğmelerini iliklemiş, bulunmalıdır. Çünkü sınıf, onun mabedi sayılır. Sırasına geçer, oturur. Kitaplarını, defterlerini çıkarır. Kalemini hazırlar ve sükûnetini muhafaza eder. Biraz sonra muallimi içeri girince derhal ayağa kalkar, onu selamlar. Burada herhangi bir söz fazladır. Bütün ders müddetince gözlerini ona tevcih eder. Dikkatle dinler. Yerinde hareket etmek, kalemle oynamak, kâğıt yırtmak, kitap karıştırmak, dersle alakadar olmamak en büyük ayıptır. Pek mühim bazı esasları sür'atle bir tarafa not edebilir. Fakat mütemadiyen not tutması veya sağa, sola dönerek başkalarının dikkatini bozması da doğru sayılamaz. Bir şeyi sormak lazım gelirse öğretmenin, sözünü bir yerde kesmiş veya susmuş olması lazımdır. O zaman parmak kaldırır. Müsaade ister ve kendisine söz verilince ayağa kalkarak sualini sorar. Yahut kendisine bir şey sorulursa derhal ayağa kalkarak cevap verir. Büyüklere karşı ayakta durmak, en birinci hürmet şeklidir. Muallim, sınıftan çıkarken de ayağa kalkarak onu selamlar. Sonra kitaplarını, defterlerini, kalemlerini gözüne kor ve sınıftan çıkar. Talebe sırasının çirkin kilitlerle kilitlenmesi arkadaşlarına itimatsızlık bakımından muaşerete uymaz.

---